• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Het cultuurhuis heeft een laagsgewijze opbouw. De uitwendige kamers grenzen aan een zone direct achter de oude bunkerwand. Deze open rondgang doet dienst als atelier en ontmoetingsruimte voor de kunstenaars. De zone daarna werkt als een filter tussen makers en pbuliek, tussen ‘productie en consumptie’: gedeelde werkplaatsen, zoals een dansstudio, lascabine en leesruimte. De centrale zone van de toren is uitgehold uit de voormalige toren, het verleden maakt plaats voor de toekomst. Hier vindt de fysieke inter-actie plaats tussen bezoeker en bewoner in de theaterzaal, foyer, conferentieruimten, expositieruimten en restaurant.

Input
De kamers van Europa vormen een nieuwe huid voor de bestaande flaktoren. Ze bieden een tijdelijk verblijf aan kunstenaars uit verschillende delen van Europa, vanuit verschillende disciplines zoals beeldende kunstenaars, filmmakers, schrijvers, fotografen, dansers, toneelspelers, designers enz.  Ze geven allen hun eigen input aan de flaktoren.
De structuur van de kamers is ontstaan vanuit de bestaande wanden structuur die tegen de binnenkant van de twee meter dikke betonnen huid aan liggen. Op deze manier kan de bunker, zwaar en onverwoestbaar als hij is, zich als het ware tonen aan de buitenwereld. Zich binnenste buiten keren.
In de flaktoren is een reeks van ‘dicht gemetselde deuropeningen aanwezig’, deze zullen worden uitgebreid zodat alle kamers door de betonnen wand een connectie kunnen krijgen met de binnenkant van de toren. Ik heb uit de gestructureerde opbouw van de nieuwe huid enkele kamers weggenomen, zo kunnen ze de onvoltooide groei van Europa veronderstellen.
De gelijkwaardigheid van de kamers vertegenwoordigt als het ware een collectieve toekomst die in het vooruitschiet ligt. Alleen samen kunnen zij een nieuwe huid voor de flaktoren vormen, tegelijkertijd zullen zij altijd individueel blijven.